مدیریت سیلاب‌ ناحیه هشتم شهر هرات افغانستان با استفاده از روش‏های توسعه کم اثر و ارزیابی آنها با مدل EPA-SWMM

Abstract

از اساسی‏‌ترین مشکلات در توسعه شهری، افزایش سطوح غیرقابل نفوذ می‌باشد که منجر به ‌افزایش ‌رواناب‌ و وقوع سیلاب‌های شهری می‌شود. در این پژوهش، وضع موجود سیلاب‏‌های ناحیه هشتم شهر هرات با استفاده از مدل ریاضی EPA-SWMM،‌ به لحاظ آبگرفتگی بررسی شد. سپس شش حالت مختلف به شکل اجرای دو روش ‌توسعه کم اثر بشکه ذخیره آب باران ‌(در دو اندازه مختلف) و واحد زیست‏‌ماند بیولوژیکی، به‏ طور جداگانه و ‌هم‏زمان مدل‌سازی شد. نتایج این پژوهش نشان داد با به ‏کارگیری روش‌‏های توسعه کم ‏اثر می‌توان اثرات ‌منفی سیلاب‌های با دوره بازگشت 10 سال را حداقل 40 درصد کاهش داد. پس از آن با بهره‌گیری از روش ‌مخزن تعدیل سیلاب، شبیه‌سازی صورت گرفته است. نتایح نشان داد، احداث مخازن تأخیری، موجب تأخیر در ‌زمان وقوع دبی اوج و کاهش دبی اوج سیلاب می‏‌شود. همچنین به‏ کارگیری مخزن تعدیل سیلاب و روش واحد زیست‌‏ماند و روش بشکه باران با قطر بزرگتر موجب کاهش 80 درصدی محل‌های آبگرفتگی و به ‏کارگیری روش واحد زیست‏‌ماند و روش بشکه باران با قطر کوچکتر، موجب کاهش 75 درصدی کاهش حجم سیلاب شهری می‌شود.

Keywords

• توسعه شهری
• رواناب
• ناحیه هشتم
• شهر هرات
• swmm