بهبود تزریق حفره در دیودهای نورگسیل آلی: مقایسه‏ای میان یک پلیمر رسانا و یک مولکول کوچک

Abstract

در این مقاله، اثر لایه‏ی تزریق کننده‏ی حفره در بهبود عملکرد دیودهای نورگسیل آلی مورد بررسی قرار گرفته است. به‎خصوص کارآیی لایه ای از پلیمر رسانا، شامل پلی تیوفن -آماده شده به‎روش لایه‎نشانی چرخشی_ و کارآیی لایه ای از مولکول کوچک فتالوسیانین مس _لایه نشانی شده به صورت تبخیری_ در تزریق حفره، بررسی و مقایسه شده است. در ابتدا با اضافه کردن کلسیم به ساختار دیود _به عنوان تزریق کننده الکترون_ ، ولتاژ روشن شدن از 4/11 به 5/8 ولت کاهش یافت. در ادامه اثر افزودن لایه‎های تزریق کننده حفره متفاوت (پلی تیوفن و فتالوسیانین مس) به ساختار دیود، به منظور بهبود عملکرد دستگاه مورد بررسی قرار گرفت. مشخصه‌های مختلف قطعه از جمله چگالی جریان- ولتاژ، طیف الکترولومینسانس، روشنایی بر حسب ولتاژ و طول عمر قطعات و همچنین بازده جریان، اندازه گیری شد. کاهش ولتاژ آستانه‏ی روشنایی از 5/8 به 5/6 ولت، افزایش شدت طیف الکترولومینسانس، افزایش شدت نورخروجی از Cd/m21160 به Cd/m21600 و افزایش طول عمر از 72 به 94 ساعت و افزایش بازده جریان از Cd/A 2/0 بهCd/A 6/0 با لایه نشانی فتالوسیانین مس به عنوان لایه تزریق کننده حفره در ساختار قطعه مشاهده شد.

Keywords

• دیود نورگسیل آلی
• لایه تزریق کننده حفره
• پلی تیوفن
• فتالوسیانین مس