پژوهش‌های برنامه و توسعه (May 2023)
برنامه‌ریزی توسعۀ نیروگاه‌های حرارتی در ایران در برنامۀ هفتم توسعه، براساس محدودیت سوخت گاز
Abstract
توسعۀ نیروگاه‌های حرارتی، جهت تأمین پیوستۀ انرژی الکتریکی، به‌طور متوسط، حداقل به ۳ سال زمان نیاز دارد؛ بنابراین، لازم است برنامه‌ریزی توسعۀ ظرفیت این نیروگاه‌ها، براساس نیاز مصرف، از قبل صورت پذیرد. ازطرفی دولت‌ها، برای رشد اقتصادی و افزایش کارایی در زمینۀ احداث نیروگاه‌ها، شدیداً به مشارکت بخش خصوصی نیازمند هستند. هدف این تحقیق، برنامه‌ریزی توسعۀ نیروگاه‌های حرارتی، در راستای حداکثرسازی سهم توسعۀ نیروگاه‌های خصوصی، با لحاظ محدودیت سوخت گاز، در طول برنامۀ هفتم توسعه است. در این مقاله، ابتدا، جهت پیش‌بینی میزان اوج بار شبکۀ برق، در طول دوره، از دو روش سری زمانی آریما و شبکۀ عصبی نارکس استفاده میشود. همچنین، تأثیر دو متغیّر برون‌زا و نوظهور، شامل رشد مصرف حاصل از استخراج رمزارزها و رشد مصرف صنایع، بر میزان اوج بار بررسی میگردد. سپس، میزان ظرفیت ممکن توسعۀ نیروگاه‌های خصوصی، برای تأمین افزایش بار پیشبینیشده در بازۀ مطالعه، باتوجّه‌به محدودیت سوخت قیدشده در اسناد بالادستی، تعیین میگردد. مطابق با نتایج، در طول برنامۀ هفتم توسعه، باتوجّه‌به محدودیت سوخت، حدّاکثر، میتوان برای توسعۀ نیروگاه حرارتی جدید، به میزان ۵۱۵7 مگاوات برنامه‌ریزی نمود. سیکل ترکیبی کردن نیروگاه‌های گازی موجود، ارتقای راندمان نیروگاه‌های حرارتی، افزایش ظرفیت نیروگاه‌های تجدیدپذیر و کاهش شدت مصرف انرژی، مهمترین راهکارهای پیشنهادی است.
Keywords
