فصلنامه علمی- پژوهشی اصول بهداشت روانی (Aug 2015)
فرسودگی شغلی پرستاران در بخشهای روانپزشکی
Abstract
مقدمه: فرسودگی شغلی، سندرمی شایع در میان پرستاران بخش روانپزشکی است و عدم توجه به آن منجر به افسردگی، رضایت شغلی پایین، عیبجویی، سرزنش کردن و فقدان همدلی نسبت به بیمار، کاهش عملکرد شغلی، افزایش مشکلات بین فردی و خانوادگی و بالاخره اختلال در امر مراقبت از بیماران میباشد، لذا هدف از این مطالعه درک تجارب پرستاران بخش روانپزشکی از فرسودگی شغلی در بیمارستانهای روانپزشکی مشهد در سال 1392 بوده است. روشکار: این یک مطالعهی کیفی با رویکرد پدیدارشناسی تفسیری است. شرکتکنندگان از میان پرستاران بخشهای روانپزشکی بر اساس معیارهای پذیرش با نمونهگیری هدفمند انتخاب شدند (12 نفر). جمعآوری اطلاعات از طریق مصاحبههای عمیق و بدون ساختار انجام و بر روی نوار ضبط و کلمه به کلمه بر روی کاغذ نوشته شد و سپس تحلیل اطلاعات به روش دیکلمن و همکاران (1989) صورت گرفت. یافتهها: نتایج این مطالعه در قالب 3 درونمایهی اصلی و 10 زیر درونمایه: 1- راه رفتن روی شیشه (خشونت، برخورد با رفتارها و کلام غیر معمول بیماران، برآوردن نیازهای جسمی و روانی بیماران و اقدامات ناخواسته)، 2- زندگی در تارعنکبوت (حجم بالای کار، عدم درک مدیران، کمبود کارکنان) و 3- وضوح تاریکی (نیاز مالی، مسئولیت زندگی، مشکلات خانوادگی) از تجربیات مشارکتکنندگان ارایه شد. نتیجهگیری: بسیاری از نشانهها وشرایط مختلف موثر بر فرسودگی شغلی موجود در این مطالعه نشان می دهد که مداخلات باید منحصر به فرد بوده و بر تمام زندگی فرد از جمله رفتار، زندگی اجتماعی و محل کار تاثیر بگذارد، همچنین حمایت بیشتر مدیران نیز در پیشگیری از فرسودگی شغلی یک امر لازم است.
