تأثیر بالینی کورکومین در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید

Abstract

مقاله پژوهشی مقدمه: آرتریت روماتوئید، یک بیماری التهابی مزمن است که می‌تواند منجر به آسیب پیشرونده‌ی مفصل، درد و از بین رفتن عملکرد آن شود و برای آن درمان قطعی وجود ندارد. کورکومین، دارای خواص ضدالتهابی، آنتی‌اکسیدانی و ضد درد است. هدف از این مطالعه، بررسی اثر مکمل یاری با کورکومین پیپرین (فرم دارای حلالیت بالای کورکومین) بر روی علائم بالینی بیماری آرتریت روماتوئید بود. روش‌ها: مطالعه‌ی حاضر، از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی شده‌ی دوسوکور بود که بر روی 54 بیمار بالغ 20 تا 65 ساله که به بیماری آتریت روماتوئید مبتلا بودند انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند و افراد گروه مداخله به مدت 3 ماه روزانه یک کپسول کورکومین پیپرین حاوی 500 میلی‌‌گرم کورکومین و گروه شاهد روزانه یک عدد کپسول دارونما حاوی 500 میلی‌گرم مالتودکسترین دریافت کردند. یافته‌ها: تعداد 52 نفر مطالعه را تکمیل کردند. میانگین سنی افراد شرکت‌کننده در گروه مداخله 6/1 ± 53/5 و در گروه شاهد، 8/1 ± 54/6 بود که از لحاظ آماری معنی‌دار نبود. در انتهای مطالعه شاخص فعالیت بیماری (DAS-28) در هر دو گروه مداخله و شاهد، نسبت به ابتدای مطالعه به صورت معنی‌داری کاهش یافت. این کاهش در گروه مداخله به طور معنی‌داری بیشتر از گروه شاهد بود. نتیجه‌گیری: مصرف مکمل کورکومین پیپرین باعث بهبود معنی‌دار شاخص‌های بالینی بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید گردید.

Keywords

• آرتریت روماتوئید
• عوامل ضد التهابی
• سرعت رسوب گلبولی
• کورکومین
• اندازه‌گیری درد