بررسی اثربخشی آموزش رفتار برنامه ریزی شده بر اعتیادپذیری، خودبازداری و خطرپذیری دانشجویان

Abstract

مقدمه: این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش رفتار برنامه ریزی شده بر اعتیادپذیری، خودبازداری و خطرپذیری اجرا شد.روش کار: جامعه آماری این مطالعه شامل تمام دانشجو معلمان دوره کارشناسی شهر مشهد در سال تحصیلی 99-1398 بود. تعداد 24 نفر به صورت نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب و در دو گروه آموزش رفتار برنامه ریزی شده (12 نفر) و گروه شاهد (12 نفر) جایگزین شدند. اطلاعات پژوهش با استفاده از پرسشنامه های اعتیاد پذیری زرگر (1385)، خودبازداری وینبرگر و شوارتز (1990) و خطرپذیری محمدی وهمکاران (1386) جمع‌آوری گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار spss 22، تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بن فرونی تحلیل شدند.یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد آموزش رفتار برنامه ریزی شده بر اعتیادپذیری، خودبازداری و خطرپذیری دانشجو معلمان تاثیر معنی داری (01/0>P) دارد که این تاثیر بعد از دو ماه پیگیری نیز ادامه داشت.نتیجه گیری: بر اساس نتایج، به نظر می رسد که آموزش رفتار برنامه ریزی شده در پیشگیری از اعتیاد جوانان، موثر است.

Keywords

• اعتیاد
• خطرپذیری
• خودبازداری
• رفتار برنامه ریزی شده