تاریخ اسلام و ایران (Jun 2020)
مؤلفه های تاریخ نگاری شعبی براساس روایت های بر جای مانده از وی در متون کلاسیک تاریخی
Abstract
ریشه های تاریخنگاری اسلامی به روایاتِ راویان و اخباریان سده اول و دوم قمری باز می گردد که در متون تاریخی سده های بعد بر جای مانده اند. از این رو، فهمِ شیوۀ تفکر مسلمانان درباره گذشته، به یک معنا بدون بررسی این روایتهای تاریخی امکانپذیر نیست. در این میان، روایات ابوعمرو عامربن شراحیل عبد شعبی معروف به شعبی (متوفای 104ق)، به عنوان نخستین اخباری مکتب عراق، از جایگاه خاصی در تاریخنگاری اسلامی برخوردار است؛ زیرا شناخت و بررسی روایات وی ما را به فهمِ دقیقتر تحولات تاریخ اسلام در سدۀ نخست رهنمون می سازد. بر همین اساس، در مقالۀ حاضر تلاش شده است تا با خوانش روایت های شعبی در متون کلاسیک تاریخی، به فهم مؤلفه های تاریخنگاری او پرداخته شود. به سخن دیگر، مسئلۀ مقاله حاضر شناسایی بینش و اندیشۀ تاریخنگاری این اخباری کوفی و تأثیر این نگرش ها در روایتِ رخدادهای تاریخ اسلام است. رویکرد اتخاذ شده در این تحقیق، رویکرد معناکاوی است. بر پایۀ این رویکرد، به منظور فهم تاریخنگاری شعبی، در کنار شناسایی عناصر زبانی روایت هایش لازم است که رابطۀ میان متن «روایت ها»با نویسنده (شعبی) و بافت اندیشه ای و فرهنگی زمانۀ متن نیز بررسی و تحلیل شود. نتیجۀ تحقیق نشان می دهد که نظام فکری و اندیشه های شعبی بر مؤلفه های هویت سازی عربی-اسلامی، بینش قبیله ای-قومی و مشروعیت سازی برای امویان استوار بوده که این مؤلفه ها به شدت متأثر از اوضاع زمانۀ وی بوده است.
Keywords
