تاثیر خودمهارگری بر بهزیستی هیجانی با میانجی‌گری شفقت خود و تنظیم هیجان در بیماران سرطانی

Abstract

بیماری سرطان بر جنبه­های مختلف کیفیت زندگی بیمار از جمله وضعیت روحی، روانی، اجتماعی و اقتصادی تاثیر دارد. هدف این پژوهش ارزیابی مدل تاثیر خودمهارگری بر بهزیستی هیجانی با میانجی­گری شفقت خود و تنظیم هیجان در بیماران سرطانی بود. روش اجرای این پژوهش توصیفی و طرح پژوهش همبستگی از نوع مدل­یابی معادلات ساختاری است. جامعه پژوهش شامل تمامی بیماران سرطانی در سال 1399می باشد. نمونه پژوهش شامل 200 نفر(زن و مرد) از بیماران سرطانی در بیمارستان­ امام حسین(ع) شهر تهران بود که به شکل نمونه­گیری هدفمند انتخاب شدند. برای جمع­آوری داده از مقیاس خودمهارگریet al, 2004) (Tangney,، فرم کوتاه مقیاس شفقت خود (Raes et al, 2011)، پرسشنامه تنظیم هیجان Gross & John, 2003)) و مقیاس بهزیستی ذهنی (Keyes, & Magyar-Moe, 2003)استفاده گردید. تحلیل داده ها با استفاده از نرم­افزارهای SPSS26 و AMOS24 صورت گرفت. جهت تحلیل روابط واسطه­ای نیز از روش بوت استرپ در برنامه MACRO پریچر و هایز (2008) استفاده شد. نتایج نشان داد خودمهارگری بر بهزیستی هیجانی اثر مستقیم و معنی­دار دارد(p0/05). اثرغیرمستقیم خودمهارگری بر بهزیستی هیجانی به واسطه شفقت خود معنی دار بود(p0/05). نتایج پژوهش برای متخصصان و روانشناسان حوزه سلامت تلویحات کاربردی داشته و می­توان نتیجه گرفت که خودمهارگری به واسطه شفقت خود بر بهزیستی هیجانی بیماران سرطانی اثر دارد.

Keywords

• خودمهارگری
• بهزیستی هیجانی
• شفقت خود
• تنظیم هیجان
• سرطان