Zawłaszczenie

Abstract

Immunizująca funkcja, jaką względem wspólnoty pełni prawo, jest oczywista i ogólnie uznana, także poza obszarem literatury prawniczej. Od samego zarania prawo stoi na straży współżycia międzyludzkiego, które ze swej natury narażone jest na działanie destrukcyjnych konfliktów. Najbardziej źródłowa relacja łączy zatem prawo nie z jego formalną organizacją, ale z samym życiem wspólnoty. To właśnie w tym pierwotnym i radykalnym znaczeniu należy rozumieć immunizującą rolę prawa: podobnie jak w sferze biologiczno‑medycznej w odniesieniu do ludzkiego organizmu, gwarantuje ono wspólnocie przetrwanie w sytuacji śmiertelnego zagrożenia. Chroni ją i przedłuża jej życie, oddalając od niej widmo niechybnej śmierci. Odniesienie do obszaru semantycznego medycyny pozwala uchwycić bardziej złożone i niepokojące znaczenie immunizacji prawnej. Tak jak w przypadku ludzkiego ciała, immunizująca funkcja prawa wobec wspólnoty nie może spełnić się w sposób bezpośredni i – by tak rzec – afirmatywny. Przeciwnie: droga wiodąca do celu jest niebezpośrednia, pokrętna i na swój sposób perwersyjna. Celu nie da się bowiem osiągnąć inaczej, jak tylko za pomocą środka, który – choć tylko częściowo i czasowo – kłóci się z nim, gdyż zawiera w sobie cząstkę tej samej substancji, przed którą ma chronić.