تغییرات تحریک‌پذیری قشری – نخاعی و پاسخ‌پذیری موتونورون‌های نخاعی در حین و پس از انقباضات زیربیشینة وامانده‌ساز

Abstract

هدف این پژوهش، بررسی تغییرات تحریک‌پذیری قشری – نخاعی و پاسخ‌پذیری موتونورون‌های نخاعی عضلة دوسربازویی در پاسخ به خستگی زیربیشینه بود. تعداد هشت آزمودنی مرد فعال به‌صورت داوطلبانه و در سه جلسة مجزا در این پژوهش شرکت کردند. پس از اندازه‌گیری یک تکرار بیشینه در جلسة اول، در جلسات دوم و سوم پتانسل برانگیختة حرکتی (MEP) و پتانسیل برانگیختة گردنی – بصل‌النخاعی (CMEP)، قبل از خستگی، بلافاصله پس از اتمام هر ست پروتکل خستگی و در فاصلة زمانی پنج و 10 دقیقه پس از اتمام پروتکل خستگی، با استفاده از تحریک مغناطیسی قشر حرکتی مغز و مسیرهای نخاعی اندازه گیری شدند. در این پژوهش، از سه ست سه‌دقیقه‌ای حرکت فلکشن و اکستنشن آرنج با 25 درصد یک تکرار بیشینه و فاصلة یک دقیقه بین ست‌ها، به‌عنوان پروتکل خستگی استفاده شد. نتایج پژوهش با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه‌گیری تکراری نشان داد که MEP پس از پایان ست دوم (P ₌ 0.006) و سوم (P ₌ 0.001) و همچنین، پنج دقیقه پس از اتمام پروتکل خستگی (P ₌ 0.000) به‌صورت معناداری کاهش یافته بود. همچنین، CMEP بلافاصله پس از ست اول (P ₌ 0.014)، ست دوم (P ₌ 0.008)، و ست سوم (P ₌ 0.010) پروتکل خستگی به‌صورت معناداری کاهش یافت. به‌نظر می‌رسد که در خستگی زیربیشینه، کاهش تحریک‌پذیری قشری- نخاعی و پاسخ‌پذیری موتونورون‌های نخاعی، هردو در کاهش عملکرد تأثیرگذارند. همچنین، این انقباضات به زمان بیشتری برای ریکاوری سیستم عصبی پس از خستگی نیاز دارند.

Keywords

• خستگی مرکزی
• خستگی زیربیشینه
• پتانسیل برانگیختة حرکتی
• پتانسیل برانگیختة حرکتی گردنی– بصل‌النخاعی
• تحریک مغناطیسی