تأثیر تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین بر بیان ژن miR-208، miR-499 و HSP60 کاردیومیوسیتهای موشهای نر مدل سکتۀ قلبی مواجهه با ایزوپروترنول

Abstract

این پژوهش با هدف بررسی تأثیر تمرین هوازی تناوبی شدید و مصرف کورکومین بر بیان ژن miR-208، miR-499 و HSP60 کاردیومیوسیتهای رت‌های نر مدل سکتۀ قلبی حاد ناشی از ایزوپروترنول انجام شد. تعداد 40 سر موش صحرایی نر شانزده‌‌هفته‌ای با وزن 200 تا 250 گرم نژاد ویستار با تزریق درون‌صفاقی ایزوپروترنول (با دوز 100 میلی‌گرم بر هر کیلوگرم وزن بدن در دو روز متوالی) دچار آنفارکتوس میوکارد (تأیید از طریق شاخص‌های آسیب قلبی: CK، LDL و CTnI) شدند. سپس به‌طور تصادفی به چهار گروه (هشت سر موش در هر گروه) تمرین، کورکومین، توأم (تمرین + کورکومین) و کنترل تقسیم شدند. تمرین HIIT به‌مدت هشت هفته (پنج روز در هفته) شامل 60 دقیقه دویدن تناوبی(چهار دقیقه دویدن با شدت 85-90 درصد VO2max و دو دقیقه ریکاوری فعال با شدت 50-60 درصد) انجام شد. کورکومین روزانه 15 میلی‌گرم به‌ازای هر کیلوگرم وزن بدن به‌صورت گاواژ خوراکی استفاده شد. بیان ژن‌های miR-208، miR-499 و HSP60 با استفاده از روش Real-Time PCR انجام شد. هر سه مداخله شامل تمرین، کورکومین و توام موجب افزایش معنا‌دار بیان ژنی miR-499 و HSP60 و همچنین بهبود حداکثر اکسیژن مصرفی شدند؛ درحالی‌که بیان ژن miR-208 کاهش یافت (P = 0.001 در همۀ موارد). همچنین بیان miR-208در گروه توأم به‌طور معنا‌داری کمتر از گروه‌های HIIT (P = 0.03) و کورکومین (P = 0.049) بود. هر سه مداخله احتمالاً با تغییر بیان میکروRNAها با کاهش عوارض حاصل از سکتۀ قلبی از جمله استرس اکسایشی، آسیب ایسکمی/تزریق مجدد و بازسازی بافتی مرتبط هستند، ولی شاید کاهش بیشتر بیان miR-208 در گروه توأم به وجود خطر کمتر مرگ‌ومیر یا سکتۀ مجدد یا بازسازی ساختاری بهتر قلب به‌دنبال سکته اشاره دارد و بر کسب نتایج بهتر در تجویز هم‌زمان کورکومین با تمرینات HIIT تأکید می‌کند؛ بااین‌حال به‌دلیل اندازه‌گیری مستقیم نشدن بسیاری از متغیرها و محدودیت‌های پژوهش به بررسی‌های بیشتر نیاز است.

Keywords

• کورکومین
• تمرین تناوبی شدید
• سکته قلبی
• میکروrna