تاثیر روان‌نمایشگری بر اضطراب اجتماعی و حساسیت بین‌فردی نوجوانان دختر دوره دوم متوسطه

Abstract

هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر روان­نمایشگری بر اختلال اضطراب اجتماعی و حساسیت بین­فردی نوجوانان دختر دوره دوم متوسطهبود. این مطالعه نیمه آزمایشی و از نوع پیش­آزمون پس­آزمون با گروه کنترل بوده است. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پایه یازدهم دوره متوسطه دوم شهر کرج در سال تحصیلی 98-1397 بودند که بر اساس نمره غربالگری در پیش‌آزمون­ها تعیین شدند. تعداد 30 نفر به صورت تصادفی برای پاسخگویی به دو پرسشنامه پژوهش شامل مقیاس اضطراب اجتماعی نوجوانان پاکلک(Puklek, 1997) و پرسشنامه حساسیت بین­فردی بویس و پارکر (Boyce & Parker, 1989) انتخاب شدند.گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 90 دقیقه‌ای تحت درمان با رویکرد روان­نمایشگری قرار گرفتند. نتایج تحلیل مانکوا داده‌ها نشان داد که گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل پس از پایان جلسات، کاهش معناداری در نمرات اضطراب اجتماعی و حساسیت بین­فردی پیدا کردند (P≤0/01). بنابراین روان­نمایشگری با بهره‌گیری از هنر نمایش در درمان و به کارگیری و ایجاد تغییراتی هم‌چون بیرونی و عینی ساختن تخیلات و گرایش‌های درونی و خلق واقعیت‌های جدید موجب برون‌ریزی و پالایش روانی فرد و در نتیجه افزایش سلامت روان و کاهش نشانگان اضطرابی و حساسیت بین فردی در روابط فرد می‌گردد.

Keywords

• روان‌نمایشگری
• اختلال اضطراب اجتماعی
• حساسیت بین-فردی
• نوجوانان دختر دوره دوم متوسطه