بررسی نقش واسطه ای گفتار با خود در مدل مفهومی رابطه رشد زبان و دلبستگی ایمن با خودتنظیمی رفتاری

Abstract

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش واسطه­ای گفتار با خود در مدل مفهومی رابطه رشد زبان و دلبستگی ایمن با خودتنظیمی رفتاری کودکان است. در این مطالعه همبستگی 128 کودک 3 الی 7 ساله از مهدکودک­های شهر تهران انتخاب شدند. نسخه فارسی آزمون رشد زبان (حسن­زاده و مینایی،1380)، مصاحبه اختلال در دلبستگی (اسمایک و زینه، 1999)، مقیاس گفتار با خود (امرایی، 1394)، پرسشنامه مشکلات رفتاری کودکان پیش دبستانی (شهیم و یوسفی، 1378) و مشاهده ساختارمند خودتنظیمی (پونیتز و همکاران، 2008) بر روی کودک و مادران آنها اجرا شد. از تحلیل مسیر به منظور تجزیه و تحلیل داده­ها استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که مدل تجربی دارای شاخص­های برازش مطلوبی است و رشد زبان و دلبستگی ایمن اثرات مستقیم و غیرمستقیم بر خودتنظیمی رفتاری دارند. علاوه بر این، گفتار با خود در رابطه رشد زبان و دلبستگی ایمن و خودتنظیمی نقش واسطه­ای دارد. در نهایت اینکه، پژوهش حاکی از پیش­بینی خودتنظیمی رفتاری کودکان بر اساس رشد زبان و دلبستگی ایمن با نقش واسطه­ای گفتار با خود است، که توجه به رشد مهارت های زبانی در کودکان و تاکید بر سبک دلبستگی در راستای خودتنظیمی و کاهش مشکلات رفتاری را پیشنهاد می­کند.

Keywords

• گفتار با خود
• رشد زبان
• دلبستگی ایمن
• خودتنظیمی