بررسی اثر ورزشکار بودن بر ساختار و سازماندهی کنترل عصبی راه رفتن با و بدون اعمال آشفتگی

Abstract

مقدمه و اهداف آیا انجام تمرینات طولانی­مدت کنترل عصبی الگوی راه رفتن را تغییر می‌دهد؟ هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی اثر ورزشکار بودن بر ساختار و سازماندهی کنترل عصبی راه رفتن با و بدون اعمال آشفتگی بود. مواد و روش­ ها مطالعه حاضر به عنوان یک مطالعه نیمه ­تجربی اجرا شد. آزمودنی‌ها شامل 12 دانشجوی فوتبالیست و 12 دانشجوی غیرورزشکار دانشگاه مازندران بودند. آنها الگوی راه رفتن روی نوار گردان با چشمان باز و چشمان بسته را اجرا کردند. الکترومیوگرافی عضلات اندام تحتانی طی راه رفتن با سیستم نورآکسون ثبت شد. متغیرهای سینرژی عضلانی شامل مجموع، دوره، اوج و ناحیه فعالیت عضلات بود که با استفاده از روش فاکتورگیری ماتریکس غیرمنفی محاسبه شد. مقایسه داده ­ها برای ارزیابی متغیرها با آزمون تحلیل واریانس دوطرفه در نرم­افزار اس.پی.اس.اس انجام شد. یافته ­ها ورزشکاران دوره فعالیت و مجموع فعالیت عضلات کمتری در راه رفتن با چشمان باز را نسبت به غیرورزشکاران نشان دادند (0/001>p). اوج فعالیت عضلات ورزشکاران در راه رفتن با چشمان باز نسبت به راه رفتن با چشمان بسته غیرورزشکاران بالاتر بود (0/003=p)، در مقابل دوره فعالیت، سطح فعالیت و مجموع فعالیت عضلات در ورزشکاران نسبت به غیرورزشکاران پایین­ تر بود (0/001>p). نتیجه­ گیری نتایج مطالعه حاضر پیشنهاد می‌دهد که انجام تمرینات ورزشی برای دوره طولانی می‌تواند تعدیلات سیستم عصبی-عضلانی در الگوی راه رفتن را تغییر دهد. بازیکنان فوتبال توانایی به ­کارگیری گروه‌های عضلانی با اوج فعالیت بیشتر عضلات را دارند. در مقابل، دوره فعالیت، ناحیه فعالیت و مجموع فعالیت عضلات در بازیکنان فوتبال نسبت به افراد غیرورزشکار کمتر است و می‌تواند گواهی برای تصمیم­گیری متفاوت سیستم عصبی-عضلانی این گروه‌ها هنگام اجرای الگوی حرکتی راه رفتن باشد.

Keywords

• راه رفتن
• کنترل حرکتی
• تمرین ورزشی