طراحی مدل ارتباطی نیروی کار عاطفی در مربیان تیم‌های ورزشی دانشگاه‌های تهران

Abstract

هدف این پژوهش، طراحی مدل ارتباطی نیروی کار عاطفی در مربیان تیم‌های ورزشی دانشگاه‌های تهران بود. روش پژوهش، توصیفی- همبستگی بود. تمامی مربیان تیم‏های‏‏ رشته‌های مختلف ورزشی دانشگاه‏های‏‏ دولتی شهر تهران به تعداد 289 نفر، جامعه و نمونة آماری پژوهش را تشکیل دادند. برای جمع‌آوری داده‌های موردنیاز از پرسش‌نامه‌های اطلاعات فردی، کنش سطحی، کنش عمیق، تعدیل خودکار، عواطف مثبت و عواطف منفی، خستگی عاطفی، هوش هیجانی و رضایت شغلی استفاده شد. نتایج نشان داد که الگوی پژوهش از برازش لازم برخوردار بود. عواطف مثبت، اثر معنادار و منفی بر کنش سطحی و اثر معنادار و مثبت بر کنش عمیق داشتند. عواطف منفی، اثر معنادار و مثبت بر کنش سطحی و اثر معنادار و منفی بر کنش عمیق نشان دادند. هوش هیجانی بر راهبردهای نیروی کار عاطفی (کنش سطحی، کنش عمیق و تعدیل خودکار) تأثیر داشت. همچنین، راهبردهای نیروی کار عاطفی بر خستگی عاطفی تأثیر داشت؛ بنابراین، در شرایط متفاوت عاطفی، مربیان می‌توانند راهبرد مناسب نیروی کار عاطفی را به‌کار گیرند و به‌این‌ترتیب، خستگی عاطفی کمتری در آن‌ها ایجاد خواهد شود و رضایت شغلی بیشتری را احساس خواهند کرد.

Keywords

• نیروی کار عاطفی
• عواطف مثبت و منفی
• هوش هیجانی
• خستگی عاطفی
• رضایت شغلی