Ṭibb-i Tavānbakhshī (Sep 2019)
اثربخشی آموزش خودتعلیمی کلامی بر علایم نقص توجه/بیش فعالی و تعلل ورزی تحصیلی نوجوانان مبتلا به اختلال نقص توجه/بیش فعالی
Abstract
مقدمه و اهداف خودتعلیمی کلامی یکی از درمانهای شناختی مناسب برای کودکان است، با این حال اثربخشی آن، به ویژه در بین نوجوانان و مشکلاتی چون نقص توجه و تعللورزی در بین این گروه چندان مورد توجه قرار نگرفته است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش خودتعلیمی کلامی بر علائم نقص توجه/بیشفعالی و تعللورزی نوجوانان مبتلا به اختلال نقص توجه/بیشفعالی بود. مواد و روش ها در قالب یک طرح نیمهآزمایشی پیشآزمون-پسآزمون با گروه کنترل 16 نوجوان مبتلا به اختلال نقص توجه/بیشفعالی از بین مراجعان مراکز روانپزشکی و درمانی شهر تبریز و با توجه معیارهای ورود انتخاب شده و به صورت تصادفی در گروههای آزمایش و کنترل جایگزین شدند (هر گروه 8 نفر). پرسشنامه علائم مرضی کودک (CSI-4) و آزمون تعللورزی تحصیلی سواری بر روی هر دو گروه اجرا شد و سپس نوجوانان گروه آزمایش در 10 جلسه هفتگی انفرادی آموزش خودتعلیمی شرکت کردند، در حالی که گروه کنترل در این مدت هیچ مداخلهای دریافت نکردند و سپس ابزارهای پژوهش مجددا بر روی همه نفرات اجرا شد. یافته ها نتایج تحلیل کواریانس مربوط به اثربخشی آموزش خودتعلیمی کلامی نشان داد که تاثیر این مداخله بر نقص توجه و بیشفعالی/تکانشگری معنادار بوده و توانسته این علائم را کاهش دهد. همچنین طبق یافتههای مربوط به اثربخشی خودتعلیمی کلامی بر تعللورزی حاکی نشان داد که نمرات شرکتکنندگان در تعللورزی عمدی، ناشی از خستگی و بیبرنامگی و نمره کل تعللورزی در مرحله پس از مداخله کاهش یافته است. نتیجه گیری یافته های تحقیق حاضر حاکی از این است که خودتعلیمی کلامی مداخلهای موثر و مطلوب برای درمان علائم نقص توجه و بیشفعالی و همچنین کاهش تعللورزی در بین این نوجوانان است.
Keywords
