تأثیر فعالیت بدنی و آموزش روش آرام سازی پیشرونده عضلانی بر سطح اضطراب و استرس ادراک شده در بیماران مبتلا به کووید-19

Abstract

هدف این پژوهش بررسی تأثیر فعالیت ­بدنی و آموزش روش آرام­ سازی پیشرونده عضلانی بر سطح اضطراب و استرس ادراک شده در بیماران مبتلا به کووید-19 بود. روش پژوهش نیمه ­آزمایشی بود. با استفاده از روش نمونه ­گیری در دسترس 48 بیمار مبتلا به کووید-19 از بین مراجعه ­کنندگان به پایگاه 16 ساعته تشخیص کرونا کووید-19 در ناحیه چهار مشهد انتخاب شدند. با غربالگری بر اساس پرسش­نامه فعالیت ­بدنی بک در 4 گروه (2 آزمایش و 2 گروه گواه) قرار گرفتند. گروه­ های تمرینی به مدت 6 هفته به تمرین آرام ­سازی پیشرونده عضلانی پرداختند. تمامی شرکت­کننده­ ها در مراحل پیش ­آزمون و پس ­آزمون پرسش­نامه استرس- اضطراب- افسردگی DASS-21 را تکمیل کردند. داده­ ها با استفاده از روش تحلیل واریانس با طرح آمیخته تجزیه و تحلیل شد. یافته­ ها نشان داد تأثیر روش آرام­ سازی بر کاهش استرس افراد مبتلا به کووید-19 معنادار بود ( 05/0> p). همچنین یافته ­ها نشان داد اثر تمرین آرام­ سازی پیشرونده عضلانی در گروه مبتلا و فعال بیشتر از گروه مبتلا و غیر­فعال بود ( 05/0> p). یافته ­ها نشان داد تأثیر روش تمرین آرام­ سازی بر اضطراب افراد مبتلا در گروه­ های مبتلا به کووید-19 معنادار نیست ( 05/0< p ). نتیجه این­که روش آرام ­سازی پیشرونده عضلانی می­تواند به عنوان روشی غیر­دارویی در کاهش استرس درک شده ناشی از بیماری کووید-19 مؤثر باشد. روش آرام سازی روشی بی ­خطر، مطمئن، کم ­عارضه و کم­ هزینه است و در کنار روش ­های دارویی و سایر مداخلات می ­تواند در کاهش استرس، ترس و اضطراب ناشی از بیماری کووید-19 مؤثر باشد.

Keywords

• آرام‌سازی پیشرونده عضلانی
• استرس
• اضطراب
• فعالیت‌بدنی
• کووید-19