Cukurova Medical Journal (Jul 2014)
Birinci Basamakta Çalışan Aile Hekimlerinin Aile Hekimliği Uzmanlık Sürecine Bakışları
Abstract
Amaç: Çalışmamızda Kahramanmaraş il merkezinde çalışan sözleşmeli aile hekimlerinin aile hekimliği uzmanı yapılması ve uzmanlık eğitiminin düzenlenmesi konusunda bilgi, tutum ve davranışlarını belirlemek amaçlanmıştır. materyal ve Metod: Kahramanmaraş il merkezinde görev yapan 170 aile hekimi çalışmaya dahil edildi. Aydınlatılmış onamları alınarak, sosyodemografik özellikleri, sözleşmeli aile hekimlerinin aile hekimliği uzmanı yapılması ve uzmanlık eğitiminin düzenlenmesi konusunda tutum ve davranışlarını sorgulayan standart anket uygulandı. Bulgular: Çalışmaya katılan hekimlerin 130"u (%76.5) erkek, 40"ı (%23.5) kadın ve yaş ortalaması ise 40.7± 7.1 SD (min=26, max=64) idi. Hekimlerin görev yaptığı süre ortalaması 15.3±7.0 SD (min=2, max=40) yıl olarak bulundu. Katılımcıların 91"i (%53.5) sözleşmeli aile hekimlerine yönelik aile hekimliği uzmanlık eğitimini düzenleyen kanun hükmünde kararnameyi okuduğunu belirtti. Hekimlerin 115"i (%67.6) aile hekimlerinin görevlerine ara vermeden (part-time) Aile Hekimliği Uzmanlık Eğitimi almalarını desteklediğini ifade etti. Hekimlerin 51"inin (%30.0) uzmanlık eğitimine başlamak için yapılacak sınavın (TUS) devam etmesinin gerekli olduğunu düşündüğü tespit edildi. Sonuç: Aile hekimlerinin uzmanlık eğitim süreçleri bilimsel ölçütler ışığında ele alınmalıdır. Aile hekimliği gibi hastaya bütüncül yaklaşımın sergilendiği bir alanda ihtisas eğitiminin olması önem taşımaktadır. Bu amaçla kurulmuş olan aile hekimliği ana bilim dallarının bu süreçte etkin rol oynaması gerekmektedir. Ayrıca uzmanlık eğitiminin yeniden gözden geçirilerek hizmet sunumunda ihtiyaç duyulan branşlarda rotasyon eğitimleri düzenlenmelidir. Bunun yanı sıra tıp eğitimi gibi pratik eğitimin önem taşıdığı bilimde uzaktan eğitim uygun olmayıp tıpta uzmanlık eğitim tüzüğüne uygun uzmanlık eğitiminin planlanması gerekmektedir.
Keywords
